Iedereen is mens!

Steeds weer verbaas ik mij als ik in gesprek ben, dat ik praat met een rol/functie en niet met een mens… Door de aanpassingen die iemand bij zichzelf doet om een functie/rol uit te voeren. In hoeverre iemand zichzelf laat zien. Hoeveel beschermingsmechanismes er in stand gehouden worden, maar ook hoeveel aannames en vooroordelen we eigenlijk hebben waar we ons niet bewust van zijn.

Neem als bijvoorbeeld eens in gedachten wat jij wel of niet kan zeggen tegen een directeur. Of als medewerker tegen je leidinggevende, of als … vul maar in.. zodra er status verschil is lijkt het ineens of je niet meer alles kan/mag zeggen. Dat vind ik heel interessant, want we zijn toch allemaal gewoon mensen..

Zelf vind ik het altijd heel prettig om met een ieder open in gesprek te kunnen zijn van mens tot mens. Ik heb mijn kwaliteiten en verbeterpunten en jij hebt die ook, directeur of niet. Ik vind het prettig als het open gesprek mag zijn van mens tot mens, met alle kwetsbaarheden die er zijn. Het maakt mij en de ander krachtig, als wij er als mens in zijn geheel mag zijn.

Ben jij je bewust van welke aannames en vooroordelen je hebt? En welke beschermingsmechanismes je toepast? Hoe open ben je over wat je ervaart elke dag weer en hoe je ermee omgaat?

Door wat je doet en laat zien en misschien niet doet/laat zien creëer je een beeld van jezelf bij de ander.. is dat ook het beeld wat je wilt creëren? Word jij door de ander als mens in zijn geheel gezien of is alleen je functie te zien?

Ik gun het je, dat je als mens in zijn geheel gezien mag worden!